Scarlet Story

            I'm Scarlet 18 years old studying at Rizal Technological University taking up BS Education Major in English. Bata pa lang ako naramdaman ko na nag-iisa na ako kahit na nandiyan si Mommy at Kuya. Kinder pa lang ako, ako na lagi ang pumapasok at umuuwi na mag-isa sa school minsan naman nakikisabay na lang ako sa mga kapitbahay ko na classmates ko din na kasama ang kanilang mga magulang. May Mommy ako, kuya na kasama namin sa bahay at dalawang ate na may mga asawa na at wala na akong Daddy sabi ni Mommy namatay daw si Daddy dahil sa heart attack. Masaya ako dahil sila ang pamilya koat ang swerte ko dahil isa akong dugong Dela Vega. Nung grade one ako may nalaman ako na hindi ko matanggap sa sarili ko. Nakakapagtaka nga naman dahil si Mommy para ko ng lola at ang aking mga ate at si kuya ay pwede ko na silang maging Mama at Papa. Ipinagtapat sa akin ni Mommy na hindi niya ako tunay na anak, ang sakit sa pakiramdam grade one pa lang ako nun pero parang ang matured na ng pag-iisip ko. Sinabi ni Mommy na ang aking tunay na ay si Auntie Madel ang kwento ay inigay ako ni Auntie Madel kay Mommy dahil hindi daw niya ako kayang buhayin dahil may anim siyang anak at may kambal pa (isa ako dun sa kambal) dahil naninilbihan siya sa aming pamilya kaya tinanggap ako ni Mommy. Dahil bata pa ako nun akala nila wala lang sa akin yun pero habang lumalaki ako dala ko pa rin ang katotohanan na nagdadala sa akin ng kahihiyan at pagkabigo.
          Mabait sa akin si Mommy at Kuya lahat ng pangangailangan ko  naibibigay nila. Nung grade school ako lagi ako nasa TOP minsan nga naiingit ako sa mga classmates ko kasi nandiyan yung magulang nila para sabitan ng award, si Mommy kasi mahiyain tsaka medyo matanda na rin kaya hindi siya nakakapunta sa awarding event. At noong nag high school na ako hindi pa rin maalis sa isipan ko ang katotohanan pag tinatanong ako ng mga kaibigan ko about sa family ko sinasabi ko na lang "menopause baby kasi ako e kaya ganun agwat namin magkakapatid" naniniwala naman sila. Si Mommy naging mainitin na ang ulo lagi na akong napapagalitan at minsan naikukumpara na rin ako sa ibang tao. Doon na ako naging emotional at sensitive. Minsan  sinasabi ko sa aking sarili na sana katulad ako nila ate at kuya. Matatalino kasi sila e si kuya Valedictorian nung high school, ate kong panganay Cumlaude nung College at yung ate kong pangalawa Salutatorian nung elementary wala talaga akong panama sa kanila. Kaya nga pinagbubutihan ko na lang ang pag-aaral ko para kahit papaano magka award ako hindi na ako naghahangad na maging honor.
          At ngayon ay College na ako lalong naging masungit si Mommy. Dito na ako nagagalit sa kanya ng palihim. Hindi ko alam kung bakit na lang siya naiinis sa akin, dahil ba sa ampon lang ako? dahil ba hindi niya ako tunay na anak? gusto ko kahit papaano magkaroon ako ng tiwala at pagmamalaki sa sarili ko kaso hindi magawa dahil sa una pa lang kahit yung tinuturing mong pamilya e hindi ka kayang ipagmalaki. Kaya thankful ako kasi kahit papaano may mga kaibigan ako pero sa mga kaibigan ko unti-unti na din silang nawawala. Nung papasok ako sa school, late naman talaga ako pumasok kasi late din na pumasok yung Professor namin  bigla niya ako sinabihan "Hindi ka magiging Professional!", napaiyak ako bigla! hindi ko akalain na masasabi iyon ng Mommy ko! at sobrang sakit! dahil Mommy ko pa ang nagsabi sa akin ng ganun.
           Simula nun ang tingin ko na sa sarili ko walang kwenta,bobo,walang future. Ganun na kababa tingin ko sa sarili ko. At minsan kapag may nang aaway sa akin ako pa ang pinapalabas na masama sa advice niya sa akin. Minsan sabi ko sa sarili ko sana hindi na lang ako nabuhay sa mundo kung ganito lang naman din nangyayari sa akin. Ang sakit isipin na hindi ka sinusuportahan ng pinakamamahal mong magulang.Kaya nga ngayon gusto ko makatapos para bumukod na akotutal nararamdam ko naman na mag-isa ako sa buhay,pinipilit ko na lang suportahan ang sarili ko emotionally,mentally and physically at ako na lang ang nagtitiwala sa sarili ko. Pero sa lahat ng iyon ay hindi ko pa rin nakakalimutan na binigyan ako ni Mommy ng edukasyon at nagpapasalamat din ako sa pagpapalaki ni Mommy sa akin ng maayos.
            Tama nga sila huwag mong kakalimutan ang Diyos dahil siya lang ang makakaintidi  sayo at magmamahal sayo ng nais mong maramdaman. Sa ngayon ang ginagawa ko na lamang hindi ko na pinapakinggan mga sinasabi  ni Mommy. Iniisip ko na lang ang mga gusto kong gawin sa buhay.